Wo 6 maart

Het is een schitterende dag, ondanks de straffe wind die er staat. Door de regen de afgelopen uren zijn de duinen diep geel en niet moeilijk begaanbaar. Straks als het zand weer is opgedroogd gaat het stuiven en wordt het lopen zwaarder. We gaan helling op, helling af over duinkammen. Zo ver het oog reikt strekt zich een prachtig duinlandschap uit. Ik geniet met volle teugen en ben dankbaar voor het voorrecht dit te zien en te beleven. Het zand in ogen en luchtwegen neem ik voor lief. Mijn neus en mond afgedekt door een deel van de tulband geeft een verstikkend gevoel. Ik zou alles op de gevoelige plaat willen vastleggen maar als ik te vaak blijf stilstaan raak ik te ver achter op de groep. Soms volg ik stiekem Ali en de dromedarissen want die kiezen een gemakkelijkere weg. We leggen 17 km af.

's Avonds treffen we de voorbereidingen, aangezien we morgen we om 07.30 vertrekken richting Douz. Ik slaap in de tent ondanks de heldere sterrenhemel. Heb net ingepakt en ben te moe om het bed naar buiten te sjouwen. De Gemüsebrühe zonder zout, daar heb ik geen trek meer in en ook de thee lust ik niet meer. De Moltke (ik denk melkwei) gaat nog enigszins en ik drink veel water met citroensap. Ik verklaar mezelf voor een beetje gek en mijn landgenoten zullen me wel helemaal stapel vinden.