Di 5 maart

Het heeft de hele nacht hard gewaaid. Zelfs in de tent, die allerminst zanddicht is, zijn er duintjes ontstaan. Alles zit onder het zand, maar daar wen je snel aan. In mijn rugzak heb ik thuis alles eerst in plastic zakken gedaan. De geleende tablet heb ik eerder veilig opgeborgen in het kantoor van de reisleiding, eerst in een hoes en dan in een tas. Ik gebruik hem toch niet en ben als vanouds weer overgestapt op schrift en pen. Ik schrijf weliswaar sneller, maar moet naderhand toch alles intypen. In Djerba in het hotel had ik al een tekst klaar, heb hem opgeslagen op een stick, dacht ik, maar kan hem niet terughalen, dus durf ik het niet meer. Mijn ouderwetse schrift biedt meer zekerheid. Als ik flink geoefend heb en het goed doorheb, zal ik misschien op een volgende reis gebruik maken van zo'n gadget. Ik had sowieso al mijn twijfels of zoiets wel paste midden in de woestijn, maar zelfs hier is alles doorgedrongen. Er wordt gewoon mobiel getelefoneerd met de nieuwste smartphones. De generator is stuk, maar er is een groep Italianen aan het barbequeen begeleid door latin music vanaf een computer die ze op hun autoaccu hebben aangesloten.

Vanwege de sterke wind wijkt de leiding af van het programma. Er stond een zware wandeling door de duinen op, maar aangezien het alleen maar zand happen zou worden, is besloten in vlakker gebied te blijven. Na 6 km herinnert Ulrike zich dat ze een gaspit niet heeft dichtgedraaid. Taoufik snelt naar de camping. Als hij terug is, is de keus aan ons of we de 15 km willen volmaken of teruggaan. De meesten kiezen voor het laatste. Wie wil, kan om 15.00 u. nog een wandeling met Taoufik maken. In dezelfde ruimte van gisteravond leggen de meesten een Leberwickel aan. De een doet een dutje, de ander leest een boek. Er heerst een vredige atmosfeer. 's Avonds loopt de discussie hoog op. De zware wandeling zal plaatsvinden, wat voor weer het ook is. Ik word een beetje bang en dat geef ik ook te kennen. Ulrike is ervan overtuigd dat het mij zal lukken. Op hoop van zegen, dan maar.

De wind neemt af en het kampvuur wordt aangestoken. We zitten net gezellig op matten en kussens eromheen als plotseling een storm opsteekt. We ruimen snel het veld. De tenten waaien zowat weg. Iedereen moet binnen slapen op matrassen. Ik doe vrijwel geen oog dicht, heb het warm in de pyama van mijn zus. In de nacht trek ik alles uit en lig onder mijn sarong. Een praatgrage deelnemer is ook nog een snurker. Als hij niet snurkt, praat hij. Het fijnste van de wandelingen vind ik de Schweigezeit. Dan mag er drie kwartier niet gesproken worden. Ik wandel meestal zwijgend. Praten kost extra energie en voor mij geldt ook nog dat ik het in een vreemde taal moet doen. Soms word ik al moe van het gepraat van anderen die dat ononderbroken doen, vooral als je hoort dat ze haast buiten adem zijn.

's Nachts en in de ochtend regent en onweert het. Enkelen moeten verkassen want het lekt.